Waarom ik weer ben gaan bloggen over echtheid, contact en mijn liefde voor beeld.
Het stond al een ééntijdje op m’n lijstje: te gaan bloggen. Niet alleen omdat het goed is voor m’n website (dat ook), maar vooral omdat ik weer meer wil delen. En dan niet in snelle social media-snippers, maar met échte verhalen. Op mijn tempo.
Ik geloof dat mensen zich verbinden door echtheid.
En juist die echtheid wil ik meer ruimte geven ook in tekst.
Beeld is mijn eerste taal.
Als fotograaf communiceer ik in beelden. Logisch. Maar ooit tijdens mijn studie schreef ik juist veel. Ik gebruikte schrijven om mijn hoofd leeg te maken. Om mijn gedachten en ideeën te ordenen.
Door mijn dyslexie was tekst niet altijd makkelijk, het voelde wél als iets van mijzelf. Omdat ik zoveel meemaak, zie en leer in mijn werk… en dat wil ik met jou delen.
Mijn camera als brug
Al op de middelbare school gebruikte ik fotografie om contact te maken. Tijdens concerten of in de stad ik legde mensen vast en stapte daarna op ze af. Het maakte me minder verlegen. Fotografie gaf me een reden om verbinding te zoeken. Niet omdat ik iets of mezelf moest promoten maar omdat ik oprecht geraakt was door wat ik zag.
Mensen vroegen steeds vaker of ik ze wilde portretteren. Spannend vond ik dat ook, maar vooral bijzonder. Want als iemand je dat vraagt wat verwacht ze dan. Ook steeds vaker ging ik dat vragen of ik een portret van ze mocht maken, dat is misschien wel het mooiste compliment dat je kunt geven. Je zegt eigenlijk:
“Ik zie je. En ik vind het de moeite waard om dat vast te leggen.”
Echte mensen. Echte verhalen. Geen filter nodig.
Nog steeds zie ik dat: een foto is niet alleen een beeld, het is een ontmoeting. En soms het begin van een verhaal.
Ik neem je hier mee in wat ik meemaak, waar ik in geloof en wat ik leer. Over fotografie, ondernemen en zichtbaar zijn als mens.
Fijn dat je er bent.
Tip: wil je automatisch mijn nieuwste blogs zien verschijnen? Volg me op LinkedIn!
